توی یه موزه معروف سنگ های مرمر کف پوش شده بود , مجسمه بسیار زیبای مرمرینی به نمایش گذاشته شده بودند که مردم از راه های دور و نزدیک واسه دیدنش به اونجا می اومدن .
و کسی نبود که اونو ببینه و لب به تحسین باز نکنه !
یه شب سنگ مرمری که کف پوش اون سالن بود ؛ با مجسمه شروع به حرف زدن کرد و گفت :
" این ؛ منصفانه نیست !چرا همه پا روی من می ذارن تا تو رو تحسین کنن ؟!مگه یادت نیست ؟!ما هر دومون توی یه معدن بودیم , مگه نه ؟این عادلانه نیست !من خیلی شاکیم ! "
مجسمه لبخندی زد و آروم گفت :

محــــرّم و صفــــر ؛

زمان بالیـــدن است نه فقط نالیـــدن!!!

بساطــش آمــوزه است نه مــوزه؛

تمریــن خوب نگریــستن است نه خوب گریــستن!!!

نماد شــعور مـذهب است نه فقط شــور مـذهب!!!

باتشکر از مصطفی عزیز بایت این متن زیبا