دخترک چند روزی بود که پایش شکسته بود و در خانه مانده بود. از اینکه خانه نشین شده بود و نمی توانست راه برود، کلافه شده بود.
تصمیم گرفت به بوستان برود تا حالش بهتر شود. وقتی روی نیمکت پارک نشست، چشمش به دختری که هر دو پایش فلج بود و روبروی نیمکت نشسته بود، افتاد. از مادرش که او را به پارک آورده بود، خواست تا روی آن نیمکت کنار آن دختر بنشیند. وقتی نشست، سلام کرد و سر صحبت کم کم باز شد. با حالتی اندوهناک و گلایه مند گفت : "خیلی سخت است که دیگران راه می روند و ما نمی توانیم."
دختر فلج با تعجب به او نگاه کرد.دخترک ادامه داد : "تازه امسال شماها را درک می کنم."
دختر در جوابش خندید.دخترک پرسید : "چرا از حرفهای من تعجب کردی؟! چرا خندیدی؟"

 یک پرستار استرالیایی بزرگ‌ ترین حسرت‌های آدم‌های در حال مرگ را جمع کرده است و پنج حسرت را که  بین بیشتر آدم‌ها مشترک بوده منتشرنموده است:

اولین حسرت: کاش جرات ‌اش را داشتم و آنگونه زندگی می‌کردم که می‌خواستم٬ نه آنطوری که دیگران ازمن توقع داشتند.

حسرت دوم: کاش این قدر سخت کار نمی‌کردم.

حسرت سوم: کاش شجاعت‌ اش را داشتم که احساسا تم را به صدای بلند بیان کنم.

حسرت چهارم: کاش رابطه‌هایم را با دوستام حفظ  می‌کردم.

حسرت پنجم: کاش شادتر بودم.

بی هیچ صدائی می آیند  زمانی که نمی دانی...
                                                   در دلت یک مزرعه آرزو می کارند و...
بی هیج نشانی از دلت می گریزند
                                                                        تا تمام چیزی که به یاد می آوری
حسرتی باشد درازای زندگی
چه قدر بی رحمند رویاهـا ...

با تشکر از مینای عزیز برای این متن زیبا